Spotkanie. Tajemnica. Podstęp. Przedstawienie...ogień. Ogień obraca w niwecz, ale wtedy oświetla. Początek: zaplanowany w szczegółach, a utrwalony ugruntowaną tradycją, kontrakt, którego przedmiotem jest własne dziecko. Musi się przecież udać w obliczu takich sił i środków. Nie wszystko jednak się układa jak trzeba, a pierwszy artysta nie podołał zadaniu. Marianne zaczyna swą pracę, a jej postępy są obiecujące. Przedsięwzięcie zaczyna poza oczami matki przybierać nieoczekiwany obrót. Celine Sciamma w wywiadzie, który miałem okazję czytać, opowiada, dlaczego od początku nie planowała umieścić w tej historii bohatera męskiego, który zmieniałby całkowicie typ relacji. Odrzucenie muzyki także było pierwotnym zamysłem, za toinspiracje malarskie były liczne. Twierdzenia pani reżyser są niezwykle spójne z tym, co widzimy na ekranie, a nie jest to częste zjawisko w odniesieniu do wielu twórców.Heloise i Marianne przeżywają siostrzeństwo czasu i przestrzeni,  z dala od oczu nobliwych konwenansów, głuche na imperatywy kulturowej etykiety. Okres wspólnej radości obejmuje domową służącą, której niosą pomoc. Oddają się ludowym zabawom przy ognisku, jednocząc ze wspólnotą śpiewu. Ukończony portret daje temu kres, a one bezwolnie poddają się kolejom losu, posłusznie odgrywając swe role. Pozostało wspomnienie lata. Czy Orfeusz obejrzał się z nienasyconego pragnienia widoku? Eurydyka sama wiodła go na pokuszenie? Woleli natychmiastowe doznanie zmysłów niż złudne zapewnienie długowiecznego szczęścia. Zdali sobie sprawę z przemijania stanu zakochania? Oto znakomity obraz ulotności chwili niedostępny czasom żądnym trwania.