Zgadzam się. Film się nieźle ogląda, ale nie rozumiem, po co do niego wracać wielokrotnie, jak to niektórzy mają w zwyczaju. Ani śmieszny, ani wzruszający, ani mądry, ot, pusta, przewidywalna komedyjka, która w porównaniu do opowiadania Capote'a traci wiele na wartości.
Moja ulubiona scena - impreza u Holly. To im się akurat udało najbardziej z całego filmu, przyjemnie mi się na tę groteskowość patrzyło.

Akurat ja nie bardzo lubię scenę przyjęcia. Uważam, że jest za długa i zupełnie nie pasuje do reszty. Jest jak z zupełnie innej bajki - co zrozumiałe jeśli zna się historię jej powstania. Ja najbardziej lubię pierwszą scenę filmu czyli, można by rzec, tytułowe śniadanie.

A jaka jest historia powstania sceny z przyjęciem, jeśli można wiedzieć? Dzięki z góry za potencjalną odpowiedź! :-)

Wybacz, że dopiero teraz odpisuję, ale wyleciało mi to z głowy. Kulisy powstania filmu opisuje zgrabnie Sam Wasson w wydanej i u nas książce "Piąta Aleja, piąta rano". Czytałem ją już dawno, ale z tego, co pamiętam ta scena była improwizowana - stąd jest zupełnie inna, niż cały film i dosyć długa.

Ja do tego filmu wracam żeby podziwiać cudowną Audrey. Historia może i banalna, ale opowiedziana w przyjemny sposób -ideał po trudnym dniu. No i ta muzyka. Muszę książkę przeczytać, może przeceniam, bo nie znam oryginału.

Polecam książkę "Piąta Aleja, piąta rano", tam jest dużo informacji nie tylko o filmie, ale także o opowiadaniu Capote'a. Myślę, że jej lektura powinna rozwiać wszystkie wątpliwości :)

Ahhh...wielka szkoda ze film musial sie skonczyc happy endem! A tak to mogl byc faktycznie melodramat... To byl moj pierwszy film ktory obejrzalam z Audrey, a teraz zabieram sie za "Rzymskie wakacje" ;)

Taa, Audrey jest tutaj bardzo dużym plusem. Też miałam nadzieję na takie zakończenie... Podrasowano ten film niesamowicie. Nie przypominam sobie, by Paul był kimś w rodzaju męskiej dzi♥wki.

Mahima, nie byl, sam sie utrzymywal z 'pewnej' pracy, co do ktorej nie ma szczegolow w opowiadaniu.
Co do roznicy w zakonczeniu... film byl dla mnie tak magiczny, ze ciesze sie, ze sie dobrze skonczylo ;)

W opowiadaniu jest to mocniej zasugerowane (może nie tyle "męska dziwka", co "utrzymanek" albo "pan do towarzystwa") . Chodzi o scenę, w której jest w towarzystwie damy z wyższych sfer i wszystko w niej podpowiada nam taką interpretację. Nie pamiętam, czy coś podobnego znalazło się w filmie, ale chyba nie.

Nie, ale ja tam w ogóle nie odczułam, że w książce się tym zajmował (choć czytałam dość dawno).

To jest ukazane w sposób nieco zakamuflowany, ale czytelny. Zresztą wydaje mi się, Capote chyba gdzieś też to potwierdził.

Możliwe. Ale już pomijając to, wpienia mnie nieco fakt, że z filmu zrobiono "romantyczny romans" między dwojgiem takich właśnie utrzymanków, choć w książce nie było o tym mowy.

A jak się kończy książka?

Narrator wie od początku, że Holly zamierza lecieć do Brazylii i pomaga jej się spakować. Kiedy jadą na lotnisko, Holly wyrzuca kota, tak jak w filmie, ale nie znajduje go. Narrator obiecuje jej, że znajdzie kota i Holly odjeżdża sama. Po jakimś czasie narrator dostaje pocztówkę od Holly z Argentyny, w której obiecuje, że wyśle mu adres, jak będzie go miała, ale adresu nigdy nie dostaje, na początku książki jest też informacja, że ktoś ją widział w Afryce, więc tak naprawdę nie wiadomo gdzie jest. Narrator odnajduje kota za oknem jakiegoś domu. Widzi, że jest zadbany i zastanawia się, jak go nazwano, bo wie, że znalazł swoje miejsce i ma nadzieję, że Holly też je znalazła. No i w książce narrator podkochuje się w Holly, ale nic między nimi nie zaszło, więc nie ma żadnych wyznań miłości itd

Dziękuję :)

W filmie było wyraźnie widać jak elegancka pani zostawia pieniądze Paulowi i wychodzi, a poza tym on wprowadzil się do tego mieszkania, przez nią kupionego i zaprojektowanego

Takich zakończeń to w filmach jak na lekarstwo. Prawie każdy film musi zakończyć się w mdły sposób, musi zakończyć się dobrze, lizankiem w strugach deszczu. A ja bym chciał zobaczyć takie zakończenie, które spowoduje, że widzowie poczują dyskomfort. A tutaj... Banał.